Różnice między nieśmiałością a lękiem społecznym

Nieśmiałość i lęk społeczny to terminy określające osobę, która nie ma odwagi swobodnie wyrażać siebie.

Jak to się dzieje z wieloma innymi pojęciami wywodzącymi się z psychologii, ich przyjęcie przez popularny leksykon rozmywa do pewnego stopnia ich znaczenie. Stało się to już wcześniej z depresją, która przeszła od bycia diagnozą do bycia powszechnym stanem umysłu. Bycie w depresji może wahać się od czegoś banalnego, jak jednorazowe załamanie, do czegoś poważniejszego, jak poważne zaburzenie depresyjne, które sprawia, że życie ma całkowicie pod górkę. Coś podobnego dzieje się z nieśmiałością i lękiem społecznym lub fobią społeczną. Często są one używane zamiennie ze względu na oczywiste podobieństwo, ale nie są to dokładnie te same rzeczy. 

Przeczytaj również: Różnice między atakami paniki a atakami lęku

Co mają ze sobą wspólnego?

Są to określenia, których używamy na określenie osoby, która nie ma odwagi swobodnie się wypowiadać, czy występować przed innymi, niezależnie od tego, czy jej publiczność jest bardziej, czy mniej znana i mniej, czy bardziej liczna.

To utrudnienie sprawia, że osoba ta ma trudności w relacjach z innymi lub w obronie swojego stanowiska w jakiejkolwiek kwestii. Wszystkie te problemy razem powodują u niego intensywny dyskomfort i prowadzą go i innych do stwierdzenia, że jest bardzo nieśmiały lub ma lęk społeczny.

Czym jest nieśmiałość?

Nieśmiałość to cecha osobowości, która przez innych autorów nazywana jest również introwertyzmem. Nieśmiałość jako cecha osobowości jest czymś powszechnym, co występuje u ludzi w mniejszym lub większym stopniu i co nabiera większego, lub mniejszego znaczenia w zależności od sytuacji, w jakiej znajduje się dana jednostka. Bycie nieśmiałym oznacza trudności w wyrażaniu siebie przed innymi lub w tworzeniu więzi z bliskimi osobami.

Nieśmiałość staje się bardziej istotna w zależności od sytuacji, w której znajduje się jednostka. Są to osoby, które zazwyczaj charakteryzują się tym, że są ciche lub krótko interweniują w rozmowy. Ogólnie rzecz biorąc, wyróżniają się tym, że chcą pozostać niezauważeni, ponieważ obawiają się możliwości negatywnej oceny.

Czują się nieswojo i niepewnie w sytuacjach społecznych, czasem nie na miejscu. Skrajna ostrożność w wyrażaniu siebie może doprowadzić do tego, że nie powiedzą tego, co chcą powiedzieć lub w ogóle nic nie powiedzą.

Nieśmiałość, w zależności od jej nasilenia, może powodować większe lub mniejsze ograniczenia w życiu społecznym danej osoby. Mała grupa przyjaciół lub „poświęcenie czasu na zdobycie pewności siebie” może być niekomfortowe dla osoby nieśmiałej, ale w żadnym wypadku nie jest patologiczne. Bycie nieśmiałym jest przeszkodą, ale nie ogranicza Twojego życia.

Czym jest zaburzenie lęku społecznego lub fobia społeczna?

Fobia społeczna lub zaburzenie lęku społecznego to zaburzenie lękowe, w którym występuje intensywny lęk lub niepokój w jednej, lub kilku sytuacjach społecznych, w których osoba jest narażona na ewentualną ocenę ze strony innych.

Te sytuacje społeczne mogą mieć charakter interakcji społecznych (np. prowadzenie rozmowy), bycia obserwowanym (np. jedzenie) lub występowania przed innymi (wygłaszanie przemówienia). Głównym lękiem osoby z lękiem społecznym jest zachowanie się w sposób pokazujący objawy jej lęku oraz to, że są one negatywnie wartościowane, czyli że skutkuje to upokorzeniem lub odrzuceniem przez innych.

Głównym lękiem osoby z lękiem społecznym jest pokazanie objawów swojego lęku. Sytuacje społeczne są unikane z dużym niepokojem lub lękiem, niewspółmiernym do doświadczanej sytuacji (ta irracjonalność może być rozpoznawana przez osobę). Ten lęk społeczny i unikanie są trwałe i powodują klinicznie istotny niepokój lub upośledzenie w jakimkolwiek obszarze życia osoby.

Lęk społeczny może być uogólniony, dotykając wszystkich sytuacji społecznych, lub ograniczony do konkretnych okoliczności, takich jak wystąpienia publiczne. Często występuje razem z napadami paniki lub lęku.

Przeczytaj również: Długotrwałe skutki stanów lękowych

Jakie są różnice?

Jak w przypadku większości zaburzeń, to co odróżnia je od tego, co jest uważane za normalne, to intensywność problemu i wpływ, jaki ma on na całe życie danej osoby. Choć łączy je lęk przed byciem ocenianym przez innych, co ogranicza ich zdolność do nawiązywania relacji z innymi, istnieją pewne aspekty, które wyraźnie nie są wspólne dla obu definicji.

1. W nieśmiałości nie występuje unikanie interakcji, które występuje w lęku społecznym.

2. Nieśmiałość, jako cecha osobowości, może się zmieniać w zależności od etapu cyklu życia. Wiadomo, jak dziecko w okresie dojrzewania może przejść od bardzo otwartego do skrajnie nieśmiałego.

3. Obawy kogoś, kto jest nieśmiały, są często bliższe rzeczywistości. Uczucie samoświadomości związane z wprowadzeniem do nowej grupy przyjaciół nie jest obce nikomu, ale strach, który uniemożliwia mówienie, ponieważ „wiesz”, że zostaniesz znienawidzony, jeśli się odezwiesz, jest bardziej typowy dla fobii społecznej.

3. Nieśmiałość jako cecha osobowości może się zmieniać w zależności od etapu cyklu życiaNieśmiałość jako cecha osobowości może się zmieniać w zależności od etapu cyklu życia.

4. Nasilenie reakcji fizjologicznej jest zwykle większe w lęku społecznym. Podczas gdy osoba nieśmiała może doświadczyć pocenia się lub rumienienia, nie jest rzadkością, że ktoś z fobią społeczną doświadcza tachykardii lub trudności w oddychaniu w sytuacji społecznej.

5. To, co jest kluczowe, to zwiększona intensywność ograniczenia. Posiadanie zaburzenia lęku społecznego może obejmować od uniemożliwienia znalezienia pracy do zamknięcia cię w domu w strachu przed jakąkolwiek interakcją społeczną. Unikanie sytuacji społecznej przez osobę nieśmiałą jest ograniczone i zazwyczaj uczy się ona radzić sobie z lękiem.