Zespół ruminacji (zespół przeżuwania): objawy, przyczyny, leczenie

Znane zdanie „jesteśmy tym, co jemy” niesie ze sobą wielką prawdę, gdyż nasza dieta rzeczywiście wpływa na to, jak czujemy się fizycznie i emocjonalnie. Sporadycznie mogą wystąpić sytuacje, które powodują komplikacje w normalnych wzorcach żywieniowych i mogą prowadzić do niekorzystnych dla danej osoby konsekwencji. W związku z tym aspektem istnieje zaburzenie związane z trudnościami w prawidłowym trawieniu pokarmu, które często powoduje wypluwanie pokarmu.

Czym jest zespół ruminacji.

Zespół ruminacji to zaburzenie odżywiania charakteryzujące się epizodami wypluwania jedzenia po przełknięciu. Innymi słowy, ruminacja to patologia, której głównym schematem jest to, że osoba nie może strawić jedzenia, które spożywa, więc wymiotuje wszystko, co je i powtarza tę samą sekwencję. Można zaliczyć zespół ruminacji do grupy zaburzeń odżywiania i przyjmowania pokarmów ze względu na jego cechy. 

Objawy zespołu ruminacji.

Aby prawidłowo zdiagnozować zespół ruminacji, należy poznać sposób manifestacji objawów, które mogą pojawiać się fizycznie, emocjonalnie i behawioralnie. 

1. Powtarzające się regurgitacje.

2. Mdłości.

3. Wymioty.

4. Unikanie sytuacji społecznych związanych z jedzeniem.

5. Zawroty głowy.

6. Niska samoocena.

7. Depresyjne myśli.

8. Utrata masy ciała.

9. Częste bóle somatyczne.

Przyczyny zespołu ruminacji.

Przyczyny zespołu ruminacji to kolejny podstawowy aspekt zrozumienia możliwych źródeł tego zaburzenia. W ten sposób posiadanie spójnych informacji może być bardzo pomocne w opracowaniu strategii poprawy jakości życia pacjenta. 

Czynniki środowiskowe.

Czynniki środowiskowe obejmują pewne postawy, które rozwijają się w środowisku osoby dotkniętej patologią. Na przykład może pojawić się myśl, że ważne jest, aby być szczupłym, aby być akceptowanym społecznie. Naśladowanie jest również częścią wzorców żywieniowych. Z tego powodu, jeśli u któregoś z członków rodziny zdiagnozowano to zaburzenie, istnieje duża szansa, że z czasem zostaną przyjęte te same mechanizmy.

Czynniki genetyczne.

Z drugiej strony fundamentalną rolę w tej patologii odgrywa przekazywanie genów. Jeśli więc jedno z rodziców ma zmiany w jednym z genów, może to doprowadzić do tego, że dziecko będzie miało te same niedobory, które negatywnie wpływają na jego odżywianie. Można to poznać tylko dzięki badaniom lekarskim.

Przeczytaj rownież: Różnice między atakami paniki a stanami lękowymi

Leczenie zespołu ruminacji.

Pomimo trudności spowodowanych przez zespół ruminacji istnieją podejścia, które pozwalają na znaczną remisję objawów. W tym sensie każda terapia ma dobrą skuteczność i efektywność u pacjentów, u których zdiagnozowano to zaburzenie odżywiania. 

Techniki ekspozycji.

Polega ona na przedstawieniu pacjentowi bodźca, który wywołuje problem, w tym przypadku jest to ekspozycja na jedzenie. Głównym założeniem tej strategii jest stopniowe wprowadzanie osoby w pozytywny kontakt z jedzeniem w celu ułatwienia przyjmowania pokarmów i unikania zachowań szkodliwych dla zdrowia, takich jak wymioty.

Powtarzając te sekwencje, można zmodyfikować zachowanie, ponieważ pozwoli to osobie przeciąć związek między jedzeniem a regurgitacją, czyli przestać kojarzyć jedzenie z wymiotami. Różne terapie psychologiczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, wykorzystują tę technikę.

Medytacja  mindfulness.

Celem tej terapii jest skupienie uwagi na teraźniejszości i unikanie nieprzyjemnych myśli o obawiającym się bodźcu. W przypadku zaburzeń odżywiania często pojawiają się negatywne myśli dotyczące przyjmowania pokarmów. Poprzez mindfulness, osoba może uspokoić zarówno ciało jak i umysł. 

Restrukturyzacja poznawcza.

Technika ta ma na celu zmianę sposobu myślenia w różnych sytuacjach, zarówno społecznych jak i osobistych. Kiedy osoba zrozumie swoje schematy zachowań i myślenia, możliwa będzie zmiana pozycji, jaką przyjmuje w codziennych sytuacjach, takich jak m.in. niekontrolowane objadanie się.

Terapia psychologiczna.

Oprócz wspomnianych podejść, terapia psychologiczna pozwala nam zidentyfikować emocje, myśli i zachowania, które dają początek objawom każdej osoby. Terapia jest przestrzenią, która umożliwia refleksję, realizację celów i planowanie zamierzeń.

Farmakologia.

Wreszcie, zapewnienie leków psychotropowych jest kolejną realną alternatywą w przypadkach o znacznym nasileniu. Należy jednak pamiętać, że wszelkie leki psychiatryczne muszą być przepisywane przez specjalistę od zdrowia psychicznego, który monitoruje postępy pacjenta.